Powieść Centkiewiczów nie jest peanem pochwalnym na cześć odkrywcy i nie tę legendę ma budować. Pokazuje natomiast tego Nansena, o którym często się nie wspomina: wytrwałego naukowca, człowieka wierzącego w swoją pasję, obdarzonego odwagą, żeby nie cofnąć się przed niczym, aby osiągnąć swój cel, zdumiewający przykład nieustępliwości i determinacji. Pod tym względem ta zbeletryzowana biografia jest książką naprawdę inspirującą, zachwycającym dowodem na to, że ludzie są zdolni do wielkości. Praca naukowa Nansena ustępuje wreszcie miejsca jego działalności politycznej i, przede wszystkim, społecznej - Nansen może być znany jako polarnik, ale myślę, że większą cześć może budzić jako laureat pokojowego Nobla. Centkiewiczowie pokazują tego zaiste wybitnego człowieka z perspektywy, z jakiej wybitnych ludzi pokazywać należy - nie brakuje tu zatem dydaktycznego patosu obliczonego na wychowanie młodzieży, nie brakuje pewnych przemilczeń i celowego rugowania z biografii wielkiego Norwega niewygodnych faktów - albo przynajmniej wydarzeń niezbyt pasujących do legendy. A co nie pasuje do legendy? Oczywiście życie uczuciowe. Jak najbardziej, Nansen miał żonę, ale w zasadzie w książce funkcjonuje ona jako istna "matka Polka", a nie kobieta z krwi i kości; jak najbardziej, Nansen ją kochał, ale o tym nie wspominamy inaczej niż w kontekście miłości prostej, jasnej i czystej, stosownie mieszczańskiej - jakieś romanse, jakieś kryzysy, jakieś niesnaski? Na to u Centkiewiczów nie ma miejsca, bo jak wyjaśnić młodzieży, że bohater jest bohaterem właśnie ze swoimi skazami? [lubimyczytac.pl]